پیچک درد

      ابراهیم اقبالی           

برفت خازن نیز

ز غصـــه گشته نــه تنهـا وجـود مـن لبریز

بــه تــن نمـــوده لبـاس عزای او تبریز

هلا که مادر فرزند مرده می گرید

که از سرشک دو صـد دجله سازد و نیریز

چگونه مادر تبریز خون دل نخورد

که چرخ بر دل او بس نهــاده داغ عــزیز

چه جای کوهکن ای دل که کوه می­نالد

بـه روز فــرقت شیرین ز شیهة شبدیــز

بهار از چمن شعر رخت می­بندد

شکســته ســرو چمانــش ز فتنـه پائیز

به چشم خصم چنان خارهای زهرآگین 

بـه پیش دوست هماننــد گلبنی گلبــیز

هزار داغ کهن داشت بر دل از ایام

بـه رغــم آنکه جوان بود و لاله­ای نوخیز

عروج کرد چو یار عزیز ما «صامت»

فرشته گفت که سالش برفت «خازن» نیز

منبع : http://egbali.persianblog.ir